Eind 2018 had ik me neergelegd dat ik geen aansluiting ging vinden bij de mensen om mij heen. Ik voelde me de vreemde eend in de bijt. Het was voor mij heel voelbaar en tastbaar dat ik anders was, maar ik kon het niet onder woorden brengen.
Soms dacht ik misschien is er wel iets mis met mij…
Ik heb vaak gewenst dat ik ook gewoon “normaal” kon zijn.
Inmiddels kijk ik er nu anders tegen aan. Onder andere omdat ik nu begrijp wat mij uniek maakt en weet ik dat ik niet de enige ben. Gelukkig zijn we allemaal uniek anders zou de wereld er maar saai uitzien. 😀
In onze maatschappij hebben we verschillende rollen te vervullen. Het gaat erom dat je gaat (her)ontdekken hoe je vanuit jouw persoonlijkheid, unieke talenten en op jouw voorwaarden doet wat bij JOU past.
Voor mij was het tijd geworden om de waarheid onder ogen te zien, dat ik in een rol zat die niet voor mij gemaakt was.
Ik voelde dat ik altijd iets meer mijn best moest doen om mee te komen in wat er gevraagd werd. Mezelf net iets meer moest vormen en aanpassen. Dat er geen plaats was voor het stukje wat juist zo eigen was aan mij. De realisatie kwam al snel dat een gave die je niet kunt inzetten eerder een last vormt.
In bedrijven had ik bijvoorbeeld vaak een andere visie bij wat er het beste gedaan kon worden.
Ik kwam met andere ideeën en zienswijzen. Maar omdat anderen niet altijd helemaal begrepen wat ik bedoelde of omdat de meerderheid het anders zag, trok ik vaak aan het kortste eind. Omdat ik daarnaast ook zag wat er nodig was en wat er van mij verwacht werd, leek mezelf aanpassen de beste strategie. Als gevolg kwam ik steeds verder van mezelf af te staan. Ik deed water bij de wijn en boter bij de vis!😉
